Ama bu kez ilk defa hayatimda anestezi altinda gördügüm, asagida sizlere de anlatacagim rüyadan “keske uyanmasaydim “ dedim. Ne mi gördüm rüyamda;

Istanbul’daki vakif binamiz bitmis…
Devamli civil civil ögrenciler girip çikiyor binaya…
Alt kattaki garaji kiraya vermisiz, o gelirlerden daha onlarca ögrenciye daha burs verilmis…
Eski mezunlarimiz gelmis, yönetimdeler, çalisiyorlar…
Hemserilerimiz gelmis bizi ziyarete taaaa uzaklardan…
Kapida sagda ……………….  Kiz Ögrenci Yurdu
Solda …………………………Erkek Ögrenci yurdu
Kütüphanede ……………… Kütüphanesi
Arkada büyük kapi, ……………………..Toplanti Salonu
Onun yanindaki desen ………………………Laboratuari
Alt katta ……………………………….Spor salonu yaziyor.

Aman Allahim ne muhtesem olmus, gez gez bitiremiyorum. Bakmaya doyamiyor, dokunmaya kiyamiyorum… Iste  “ Karamanli budur “ diyorum. Öyle ya her odada bir büyügümüzün, bir sanayicimizin adi… Onlar destek olmuslar bize… Biz de salonlarda onlarin adini ömür boyu yasatacagiz tabii ki… Rüya bu ya!

Ne kadar mutluyum anlatamam… Çocuklar gibi kosuyorum bina içinde…

Sonra bir el hafifçe suratima dokunuyor. “Nuran Hanim ameliyat bitti, hadi uyanin, odaya gidecegiz” diyor. Doktorum Adnan Bey çok mutlu. Ameliyat iyi geçmis, ayildim da üstelik. Etrafimda herkes gülümsüyor. Ya ben… Iste tam o zaman
“ Keske uyanmasaydim “ diyorum.

Ben rüyami anlattim. Artik yukaridaki bosluklari doldurmak size düser… Neden sizin adiniz, bir aile büyügünüzün adi o salonlardan birinde yasamasin?  Yillar sonra torunlarinizin gurur duyacagi bir isim… O sizin adiniz olmali.

Biliyorum, bu yaziyi okuyunca sizler bana “iyi ki uyandin ve bizi de uyandirdin Nuran Hanim” diyeceksiz. Beni anladiginizi biliyorum, inanin çok iyi biliyorum bunu.