Ziyaret sirasinda birimde görev yapan Doktor Hatice Kilinç, Saglik Memuru Yoldas Yilmaz, Hemsire Elife Kilinç ve soför Osman Sevinç ile Toplum Sagligi Merkezinde görev yapan Dr.Hacer Yilmaz, Dr.Hatice Kiliç, Dr.Aytekin Kuleyin, Dr.Pelin Köseoglu ve Ayse Öznur Sensoy’un kendi imkânlariyla almis olduklari yürüme destek aletini engelli hastalari Mehmet Sasma’ya armagan ettiler.
Verilen hediye ile ilgili olarak birim personeli, bir insanin hayata adim atmasina vesile olmanin çok güzel bir duygu oldugunu, bir adim atmanin verdigi mutlulugun, hastanin ve annesinin gözlerindeki isiktan anlasildigi ve görülmeye deger oldugunu, özellikle Mehmet’in walker’a tutunup ayaga kalktiginda kendini alkislamasinin ise muhtesem bir görüntü oldugu ifade ettiler.
Hasta Mehmet Sasma’nin annesinin ‘’Engelli çocuga sahip olmak nasil bir duygu?’’ sorusuna, “Engelli bir çocuga sahip olmak gerçekten çok zor. Bütün hayatin çocuguna bagli. Bizim verdigimiz egitimden onun gözündeki isik bile bizi mutlu ediyor. Bazen elini yüzüme götürüp beni sev demek istemesi bile yasama nedenimiz bizim” yaniti duygusal anlarin yasanmasina neden oldu.
Evde Saglik Hizmetleri Sorumlu Tabibi Dr. Hatice Kiliç’in konu hakkindaki asagida sunulan“Size Tesekkür Etmeliyim” isimli siiri de saglik çalisanlarinin bu konudaki hassasiyetini ortaya koydu.
SIZE TESEKKÜR ETMELIYIM
Sevgi…
Bazen ufacik bir çocugun saçlarindan geçirdigimizde ellerimizi duydugumuz…
Bazen annemizin elini öperken…
Babamizdan çekinerek gözlerine baktigimizda…
Yasli birini dinlerken tüm sabrimizla…
Dogaya çiktigimizda gördügümüz tüm güzellikleri izlerken…
Her nefes alip verisimizde yasadigimizi fark edip yaradana sükrettigimizde…
Kapimiza gelen kediye biraktigimiz bir bardak süt...
Adini ask koydugumuz bir sevdanin pinarindan geçerken daha hizli çarpan kalbimiz, utangaçliklarimiz, uzun uzun göz göze gelmelerimiz.
Kardesimiz maasimiz yatinca harçlik gönderdigimiz…
Hayatta sadece esiniz için katlanabildiginiz fedakârliklar, sabah o güzel uykunuzdan uyanip hazirladiginiz bir kahvalti, ya da o uyurken üzerini örtmeniz bazen…
Is yerinde bir arkadasiniza dediginiz günaydin…
Hayattaki çogu olumsuz yasanmisliklara ragmen içimizdeki umut, en ufak bir isikla filizlenen…
Küsmeyisimiz hiç, devam eden mücadelemiz…
Hiç tanimadigimiz birinin mutlu oldugunu ögrendigimizde yüzümüzde açan tebessüm… Nefret duydugumuz birini bile zor durumda gördügümüzde yardim etmekten alikoyamayisimiz kendimizi… Sadece bayramlarda gördügümüz ya da görüstügümüz insanlar saatlerce… Bir fincan kahvenin bir araya getirdigi, uzun uzun konustugumuz, hislerimizi paylasmaktan keyif aldigimiz dostlarimiz… Engelli birinin engellerini görmeyip ona cesaret verdigimiz, elini tuttugumuz anlar… Bazen köy evinde oturdugumuz bir yer sofrasi, temizligin ve yemeklerin ne oldugunun hiç önemi olmayan, samimiyetin ve misafirperverligin tam anlamiyla sergilendigi... Kimseye güzel gelmeyen birinin bizim için yaratilabilecek en güzel, en sevimli varlik görünmesi gözümüze… Bunlari bana düsündüren 15 yasinda zihinsel engelli bir çocuk… Ismi Ufuk… Engelliler egitim merkezinde gönüllü çalisirken arkamdan seslenmis ve söyle demisti.’’Ögretmenim; size tesekkür etmeliyim. Çünkü bize iyi davraniyorsunuz.’’ O an utandim ve inanilmaz mutlu oldum bana bir seyi ögrettigi için. Sevginin büyüklügü ne olursa olsun tesekkür etmeyi ögrendim o çocuktan. Oysa ben kendisine çok az zamanimi ayiriyordum, daha kötü durumda olan çocuklara ayiriyordum zamanimin büyük çogunu. Belki onun için tek yaptigim sabah söyledigim bir günaydin ve de gördügümde yüzümde olusan tebessüm… Düsündüm daha sonra ben bu kadar az sey yapmama ragmen beni bir kenara çekip tesekkür ediyorsa o çocuk, biz daha saglikli düsünebilecek insanlar neden hislerimizi baskilariz… Neden utaniriz sevgimizi göstermekten ya da bize sevgiyle yaklasan birinden neden esirgeriz bir tesekkürü…