Ayni caddede Kel Mahmut (Büyükyagci)un annesinden dedesi, Ömer Boyaci amcanin günümüz Isik Eczanesinin de bulundugu Boyaci Pasajinin insaat temel çukuru ise, bugün inanilacak gibi degil ama kazma kürekle kazilarak yapildi. Çikan hafriyat at arabalari ile çekildi. Zavalli atlar bu koca çukurda çok zahmetler çekti. Mahmut kardesin ifadesine göre, kazim yapilirken çanaklar, kadehler ve çok sayida mezar çikmis, kalintilar sehir mezarligina gömülmüs. Çukurun hemen bitisigindeki Yeni Sinema ise, 1960 yilinda yapildi. Karsisindaki Sekerbank’in da oldugu güzel yapi ise daha önceye dayaniyor. Caddede enfes çizgileriyle Ziraat Bankasi ve Kaymakamlik-Adliye, yine birkaç yeni binadan baska betonarme yapi yoktu. Bugün, Kessaf Hoca’nin “Ahir zamanda bina ve zina çogalacak” vaazinda oldugu gibi her yer bina, her yer beton, estetik kaygidan uzak, ruhsuz ve kimliksiz.
Yine ayni caddede Cambaz Kadi Gazi Türbesinin caddeye bakan yönü Halkevleri imis, ben hatirlamiyorum. Daha sonraki yillarda ise ayni bina 1959 yilinda Kiz Enstitüsü oldu, bunu hatirliyorum. Kiz Enstitüsü 1968 yilinda günümüzdeki yerine nakil oldu. Çok degerli Müdüresi Günay Müderrisoglu hanimefendi ve kiymetli ögretmenlerinin çalismalari, sehrin egitim hayatindan baska, sosyal hayatina damgasini vurdu. Salonlarinda muhtelif yarismalar, tiyatrolar, moda, sergi ve defileler tertip edilirdi. Okulun bahçesi görülmeye degerdi. Etrafi çam agaçlariyla çevrili, süs havuzu ve sarmasiktan görünmeyen pergoleleri konforlu ve pek sikti. Kiz Enstitüsü, idareci ve ögrencileri ile sehrin bati yakasiydi, modern yüzüydü.
Sen neydin ve ne oldun be Karaman.
1960’li yillarin baslarinda Karaman Lisesi ve Kiz Enstitüsü’nün yapimi yillarca sürdü. Lise insaatinda arkadaslarimizla gezip oynadigimizi, merdiven rampalarinda kaydigimizi hatirliyorum. Yapimi, Dr. Ibrahim Öktem’in Milli Egitim Bakanligi döneminde gerçeklesti. Erkek Sanat Okulu 1969 yilinda egitim-ögretime açildi. Ben o yil Karaman Lisesinde 15 günlük ögrenci iken, babam Istanbul’daki Behçet Bacak dayimin tavsiyesi ile kaydimi aldirmak için müdüriyete gelmis, beni bekliyormus. Biz çocuklarin öyle her istedigini yapma, seçme gibi bir hakkimiz olmadigi için riza gösterdim. Istemeye istemeye Erkek Sanat Okuluna kayit yaptirdik.
Yine 1960’li yillarin basinda Kemal Kaynas Stadinin önü, basketbol sahalarinin bulundugu alan Karaman’in sehir çöplügü idi. Ahsaptan kare kasali çöp arabalari ile kürek ve çali süpürgelerle toplanan çöpler buraya dökülüyordu. Ülkenin ve insanlarin sosyo-ekonomik sartlari sinirli idi. Insanimizin çöpe atacagi pek bir seyi olmadigindan çöplük alani ne azaliyor, ne çogaliyordu. Bugün çöp alanlari dünyalara sigmiyor. Eskiden insanlar 10 kalem seye para harciyordu. Günümüzde ise bütçemizi lüzumlu, lüzumsuz bin bir seye harcayip geçip gidiyoruz. Çöpe atilan seylerin çoklugundan geçtik, bizim kusak, bugün ikinci el magazalarina yok pahasina verilen adeta yeni esyalara bakip sasim sasim sasirmaktan kendini alamiyor. 1980 yilinda benim mutfak dolabim bire bir buçuk metre, Kâbe yesili boyali kavak tahtasindandi.
Sen nelerle gelip geçtin, nelerle yetindin be Karaman.