Virüs, bir geldi, pir geldi. Gelmez olaydı. Geldi ama. Hem canımıza, hem kesemize yaptı yapacağını. Bir yandan da kuraklık, dört bir yanı çevirdi. Doğa öcünü alıyor desek yeridir. Bu gün, insanlığın geldiği yere baktığımızda ölüm, soygun, kandırma hükmünü sürdürüyor. Ne ekilirse o biçilir yani. Tüm suç sömürenler ve onlara kul-köle olan insan yığınlarında. Tarihin derinliklerine bakınız, bundan başkasını göremezsiniz. Gözle görülmesi olanaksız bir virüsçük, ortalığı dümdüz ediyor. Kendisini doğada üstün mü üstün gören ademoğlu, kaçacak delik arıyor.
Kapitalizmin son aşaması olan emperyalizm yine de boş durmuyor. Silahla, kanla, savaşla sömürüsünü sürdürüyor. Bir de bunu piyasa oyunlarını sahneleyerek yapıyor. Nasılı da şöyle: Geçmişte insanlar kazandıklarıyla yetinirlerdi. Sıkışınca borçlanırlar, fazla da açılmazlardı. Giderek, taksitli satışları “icat” ettiler. Bunun anlamı, geleceğimizi bugünden harcayacaktınız. Bugünün, yarını da var diye düşünmeyecektiniz. Ayağınızı yorganınıza göre uzatma dönemi gerilerde kalmıştı. Öyle ya “dünyaya bir kere gelmişsiniz” yarın kimin ipine?
Giderek taksit yerini banka kartlarına bıraktı. Al alabildiğine bankalardan kartı. Borçlan borçlanabildiğin kadar. O bankadaki “kredin” bitti mi, git öteki bankaya. Borçlan babam borçlan. Üretim mi dediniz, geç babam geç. Sen har vurup, harman savur.
Sonra kalkıp, küreselleşme oyunundan rol çalıp, Cumhuriyetin alın teriyle kurduğu halkın fabrikalarını, kuruluşlarını “Yağma Hasan’ın Böreğiymişçesine” yabancı ve yerli akbabalara sattılar. Üretmek nedir diye düşünmediler bile. Olan topluma oldu. Çalan çaldı, vuran vurdu, geldik bu günlere. Bunun acımasız örneğini, tekstil fabrikasının başına geldiğinde birebir yaşadık ey dostlar. O kuruluş kaç ailenin ekmek teknesiydi bir düşünün. Şimdi yerinde yeller esiyor.
Bugüne dek yaşadıklarımızdan ders almamız gerekmiyor mu? Daha ne düşünüyoruz? Üretmeden tüketme sarmalını kırmak gerek. Yoksa “hesabını bilmeyen kasabın, masatının gireceği” yeri bilmemiz gerek.