Asirlardir yeseren tarih ve kültürün köklenerek dal budak saldigi bir belde olan Karamanimizin Güneydogusu’nda; Cumhuriyet Ilkokulu, Ortaokul ve Günes Ilkokulu’ndan olusan bir egitim vadisi. Ellili yillarin sonlarina dogru sayilari iki elin parmaklari kadar ögrenci sayisiyla açilan bir lise…

Iki katli olan lise binasi, bahçe kapisindan girilince, iki tarafi agaçlarla çevrili ve parke taslarla örülmüs kisa bir yolun bitiminde…

Zamanla bahçenin sol ön kismina yapilan küçük bir bina ile bahçenin arka tarafina yapilan iki baraka…

Disaridan bakildiginda, ögrenciler için adeta kutsal bir mabet degerinde küçük bir egitim kampusunu andiran binalar…

Derslerin baslama saatlerinden çok öncesinde okula gelinir, bahçede basketbol ya da mini futbol oynanir karinlar acikinca da küçük binada satilan içerisine çimen sürülmüs çeyrek ekmek alinarak, bahçe duvarlari üzerinde oturup güle oynaya bunlar yenilirdi.

Kis aylarinda barakalardaki sobalari genellikle ögrenciler yakardi. Odunlarin tutusmasindan sonra bosaltilan kömürlerin odayi dolduran dumanlarindan kurtulmak için pencere ve kapilar açilirdi. Bazen kapi ve pencerelerin açilmasi geciktirilerek derslerden bes, on dakika çalinirdi.

Ortaokulda iken kizli erkekli bütün ögrenciler kasket giyerlerdi. Koridorlardaki askiliklar asilan kasketlerle dolardi. Kasketlerin iç kisimlarina isimler yazilirdi.

Futbol ve basketbol etkinlikleri genellikle Ivriz Ögretmen Okulu ve Konya Kolejli ile yapilirdi. Bu okullarin yani sira sürpriz okullarin da Karaman’a gelmesi ayri bir heyecan yaratirdi.

Ögretmenleri ayrintili olarak anmayacagim. Karamanli olan ögretmenler azinlikta idi. Bunlar arasinda Karaman’in evlatlarinin egitimlerini sürdürmeleri için canla basla çalisanlar oldugu gibi; sorusuna yanit alamadigi zaman birkaç sifiri birden veren ögretmenlerde vardi. Ama ögretmenlerin çogu yeni mezun ögretmenlerdi.

Mezun oldugum Karaman Lisesi’nde yillar sonra ögretmen olarak görev yaptim. Yasadigim ve tattigim duygulari anlatabilmem mümkün degil. Bu duygular, bazen ögrenci bazen de ögretmenlik duygulariydi.

Kisa bir süre görev yaptigim lisede; tarih, fransizca, beden egitimi ve felsefe (mantik, sosyoloji, felsefe) grubu derslerinin ögretmenliklerini yaptim.

Günümüzde ise Karaman’imiz; üniversitesiyle, fakülteleriyle, onlarca okuluyla, kütüphaneleriyle, sanatsal ve sportif etkinlikleriyle: asirlarca olusturulan kültürün damitildigi ve ögrencilerinin kendileri için yaratilan genis olanaklar içersinde, üstün basarilara hiç yorulmadan kostugu bir egitim ve kültür potansiyeline sahip bir egitim ve kültür vadisi konumundadir artik…